De Afdeling overweegt kortgezegd dat de geldende beleidsregel een expliciete grondslag bevat voor het opnemen van een zoekprofiel bij de urgentieverklaring. Appellant doet dus ten onrechte een beroep op de daarvoor geldende huisvestingsverordening en de beleidsregel waarin er geen grondslag voor een zoekprofiel was opgenomen.

Ter reminder geeft de Afdeling hier nog even aan welk recht wanneer toe te passen:
Artikel 7:11, eerste lid, van de Awb bepaalt dat op grondslag van het bezwaar een volledige heroverweging van het primaire besluit plaatsvindt. Als uitgangspunt heeft daarbij te gelden dat bij het nemen van een besluit op bezwaar het recht wordt toegepast zoals dat op dat moment geldt. Dit geldt eveneens voor beleidsregels. Zoals de Afdeling eerder heeft overwogen (onder meer in uitspraak van 19 december 2018, ECLI:NL:RVS:2018:4158), is de enkele omstandigheid dat een belanghebbende door toepassing van nieuwe beleidsregels in een ongunstiger positie komt, onvoldoende om af te wijken van het uitgangspunt dat bij het nemen van een besluit op bezwaar de beleidsregels worden toegepast zoals die op dat moment gelden. In bijzondere gevallen dient van dit uitgangspunt te worden afgeweken. De Afdeling ziet in wat is aangevoerd door appellant geen bijzondere omstandigheden op grond waarvan het college niet had mogen uitgaan van de op dat moment geldende beleidsregel en verordening.

Vervolgens oordeelt de Afdeling dat een zoekprofiel niet in strijd is met de Huisvestingswet 2014, omdat dit (kort gezegd) bijdraagt aan een evenwichtige en rechtvaardige

Op de stelling van appellant dat het zoekprofiel niet passend is voor zijn situatie, gaat de Afdeling over tot de beoordeling van de verschillende onderdelen van het zoekprofiel:

1. Type woning
   Het college heeft voorafgaand aan de zitting bij de Afdeling toegezegd dat het zoekprofiel wordt uitgebreid met eengezinswoningen. Hiermee is het college deels aan appellant tegemoet gekomen.
   De Afdeling vindt niet dat ook vierkamerwoningen aan het zoekprofiel zouden moeten worden toegevoegd, omdat appellant niet met een medisch stuk aannemelijk heeft gemaakt dat er een (medische) noodzaak is voor een vierkamerwoning en omdat de Afdeling de kans aannemelijk acht dat hij met een zoekprofiel voor een twee- en driekamerwoning en een eengezinswoning een geschikte woning kan vinden.
2. Maximale huurprijs
   Appellant meent dat het beleid geen grondslag biedt voor het instellen van een huurprijs van maximaal € 650,43. De Afdeling legt uit dat op grond van artikel 46, tweede lid, van de Woningwet 2015, gelezen in samenhang met artikel 20, tweede lid, van de Wet op de huurtoeslag, als een woningzoekende in aanmerking wil komen voor een woning, een inkomenstoets moet worden uitgevoerd.   Woningcorporaties zijn gehouden om 95% van de woning passend toe te wijzen, in 5% van de gevallen kunnen zij hiervan afwijken. Het inkomen van appellant valt onder de aftoppingsgrens. Dit betekent dat hij op basis van passend toewijzen een woning kan huren met een huurprijs van maximaal € 650,43. De Afdeling is evenwel van oordeel dat het college in het besluit van 15 februari 2024 heeft nagelaten te motiveren waarom het een maximum huurprijs in het zoekprofiel heeft opgenomen. Het vermoeden bestaat dat het college hiermee heeft aangesloten bij de aftoppingsgrens, maar dat (hoewel appellant vanwege zijn inkomen in beginsel is aangewezen op sociale huurwoningen met een maximum huurprijs van € 650,43) het college met het opnemen van een maximum huurprijs in het zoekprofiel op voorhand heeft uitgesloten dat een woningcorporatie kan afwijken van de norm voor passend toewijzen. Het is echter niet aan het college, maar aan de woningcorporatie om te bepalen wanneer zij de uitzondering van 5% toepast. Voorts zegt de Afdeling dat deze maximale huurprijs zich slecht verhoudt met de (ter zitting toegezegde) toevoeging van eengezinswoningen aan het zoekprofiel door het college. Omdat de huurprijs voor deze categorie woningen doorgaans boven de € 650,43 zal liggen, is het namelijk de vraag of appellant met een maximale huurprijs in aanmerking komt voor een eengezinswoning. Met andere woorden: het besluit kan op dit punt niet in stand blijven.
3. Mantelzorgafstand
   Ten aanzien van het beroep op de mantelzorgafstand (appellant vindt 5 kilometer van de woning van zijn ouders een meer gepaste afstand dan 10 kilometer) oordeelt de Afdeling dat het college in het besluit van 15 februari 2024 niet heeft gemotiveerd waarom een mantelzorgafstand van 10 kilometer passend is voor appellant en zijn mantelzorgverleners. Appellant heeft voldoende uiteengezet waarom, gelet op zijn medische problemen en de zorg die hij hierdoor nodig heeft, een mantelzorgafstand van 10 kilometer een te zware belasting vormt voor zijn ouders. Hierbij betrekt de Afdeling ook dat het college niet heeft onderzocht welke mantelzorgafstand passend is en dat het bovendien de wijze van invulling van de mantelzorg niet heeft weersproken. Dit betekent dat het besluit op dit punt gebrekkig tot stand is gekomen en het besluit ook op dit punt niet in stand kan blijven.

Volgens appellant volgt dit wel uit artikel 18 van de beleidsregel 2017. Maar, zegt de Afdeling, zoals zij eerder heeft overwogen, kon het college de op dat moment geldende verordening en de beleidsregel uit 2022 ten grondslag leggen aan het besluit en daarin is geen inspanningsverplichting opgenomen, waardoor appellant zich hier niet op kan beroepen. Het betoog slaagt daarom niet. Bovendien, zo legt de Afdeling nog even uit, moet een inspanningsverplichting niet worden verward met een resultaatverplichting. Aan appellant zijn na het verkrijgen van de urgentieverklaring meerdere woningen aangeboden die volgens de woningcorporaties passend waren binnen het zoekprofiel. Dat deze aanbiedingen tot nu toe niet hebben geleid tot het gewenste resultaat, doet niet af aan de geleverde inspanningen.