Als het mandarijnenseizoen aanbreekt, is het ook weer tijd voor kinderen om langs de deuren te gaan voor Sint Maarten (en Halloween). Dat deed ik vroeger ook ieder jaar en ik voel nog de teleurstelling als de bewoner een mandarijn in mijn tas liet vallen. Ben ik dáárvoor als introvert jongetje de donkere kou ingegaan om bij wildvreemde mensen aan te bellen en een liedje voor ze te zingen?

Soms kan het uitvoeren van juridisch werk ook zo voelen. Je spant je volledig in om iets moois neer te zetten en dan blijkt dat die ander er allereerst niet op zit te wachten en daarna ook nog geen fatsoenlijke blijk van waardering kan opbrengen voor wat je hebt gedaan. Of is dat de herfststemming talking?

Als ik er nog eens goed over nadenk, zijn de rollen eerder omgedraaid. Er komt juist een collega bij míj langs en ik geef advies dat soms voelt als het krijgen van een mandarijn met Sint Maarten. Niet altijd het advies waar diegene op dat moment op hoopt, maar wel advies waarvan die later hopelijk gaat begrijpen: dat was beter op de lange termijn. Eet dus die mandarijn, er blijft meer dan genoeg snoep over. Wellicht scheelt het je een verkoudheid, want… het is het seizoen.